Temmuz ve Ağustos ayları hem bireysel, hem toplumsal hem de ülkesel bağlamda zor zamanlarda bıraktı hepimizi.

Gazel mevsimi geldi çattı

Yine dönüşümlerin arifesindeyiz.

Yine kopuşların.

Bitişlerin.

Ve akabinde kaçınılmaz değişikliklerin, yeniden başlamaların, yeni alınan kararların, yeni çıkılan yolların zamanı……………………………………………………………….

Eylülü şöyle tanımlamış EILEEN CADDY:

“Bana derin, karanlık bir kuyu gösterildi ve kuyunun üstünde de iple bağlı bir kova vardı. Kovanın kuyuya indirildiğini gördüm; karanlıktan yukarı doğru çekildiğinde ağzına kadar pırıl pırıl, berrak, saf suyla doluydu”

Sonra şu sözleri duydum: “Her ruhun içinde Yaratıcının saflığı vardır. Onu bulana dek aramak için kendine zaman ayır ve sonra da onu dışarı çıkart”

İşte Gazel, bu ameli ister bizden, loş olur önce hava, gün batarcasına ortalığa karanlık iner,

Ardından Ekim gelir:

“Bana yaprakları dökülen bir ağaç ile tüm yaprakları dökülmüş çıplak bir ağaç gösterildi. Şu sözleri duydum: Endişelenme!  Yaşam enerjisi senin içindedir ve “yeni olan” o yaşam enerjisinden ilkbaharın doğuşu gibi doğacaktır. Şunu bil ki yeni olanın doğabilmesi için eski olan ölmek zorundadır.

Tüm bunlar ne ilk ne de son!

Doğa kendini yeniler diyor bize; sen de direnme

Olan hep olmuştur ve olmaktadır. Sen de dahil ol, katıl içine harman ol!

O büyüktür, sistemi çetindir ama sen de onun sisteminin bir parçasısın

O halde öyle davran; gücünü, kuvvetini, iradeni  bil !!!

İradeni  barıştan, hoşgörüden, neşeden yana kullan !

Hz. Ali'nin dediği gibi: "Sen kendini küçük bir cisim sanırsın, ama en büyük âlem sende gizlidir."

İnsan küçük bir âlemdir.  Kâinatta ne varsa, Yaradan insanın hakikatine onu öz olarak yerleştirmiştir. Âdeta âlemde ne varsa, insanda benzeri vardır. Kâinat küçültülse insan olurken, insan büyültülse bir kâinat olur. Bizim de bedenimizde de sürekli bir faaliyet vardır. Sürekli nefes alırız, zihnimiz aralıksız çalışır, saçlarımız uzar, hücrelerimiz değişir. Bir bebeğin büyüyen parmakları gibi bir ağacın dalları büyür. Dökülen saçlarımızla, sonbaharda dökülen yapraklar eşleşir.

İnsanın yaratıldığı gibi, kâinat da yaratılmıştır.

İnsanın bir gençliği, ihtiyarlığı olduğu gibi, kâinatın da vardır. İnsan vefat edişi gibi, kâinat da vefat eder.

İnsan, kâinatın merkezinde yaratılmış ve kâinat, insana hizmetkâr edilmiştir...

Lakin vahşileşmiş ruha bu yetmiyor!

Yeryüzü insana bir döşek gibi serilmiş, bir beşik gibi insanın içinde huzur duyacağı bir hâlde yaratılmış. Güneşe; insanı aydınlatma ve ısıtma vazifesi verilmiş, yıldızlar ve ay kandiller gibi geceyi aydınlatırken, zifiri karanlıkta, insana ikram edilmiş...

Lakin körelmemiş nefse bu yetmiyor!

Kâinat sarayının sofralarında, insan iştahsız bırakılmamış, tüm sofralardan istifade edebileceği, sınırsız bir ihtiyaç ve bunun karşılığında sınırsız bir sunum verilmiş.

Lakin doyumsuz bedene bu yetmiyor!

Doğanın tuzakları olduğu gibi, İnsanın da tuzakları var…

Kötü olmaya meyil ettiren tuzaklar bunlar; sahip olmak istemek, diğerini yok etmek istemek, farklı olana tahammül edememek, dikte etmek, egemen olmak gibi…

Tüm savaşları ve kavgaları da bu duygular tetiklemiyor mu?

İrademizle iyi olmayı seçebildiğimiz gibi bu seçimi kötü olmakla da nihayetlendirmiş olabiliriz.

Kötünün yanında olmakla yaparız bunu, yahut kötüye müsamaha göstermekle, yahut kötü amele şahitlik edip sessiz kalmakla…

Eylül Ekim kendimizle kendi geçmişimizle kendi tarihimizle yüzleşme zamanlarıdır. Bir bakın etrafa hayat da bunu söylüyor zaten.

Ez cümle

Sunullah Gaybinin dediği gibi

“HER NE VAR Kİ ALEMDE ÖRNEĞİ VAR ADEMDE”

Savaşmadan, yok etmeden yaşamanın nasip olduğu günlerde buluşmak ve

Soğuk kış günlerinde görüşmek temennisiyle Sağlıcakla ve umutla kalın.