Güftekar  “Feryadi” ne de güzel yazmış ,bestelemiş; sonrasında da eklemiş:

“çekemem bu derdi de yavrum, bölek seninle”

Dertler, kederler bölününce yani paylaşınca azalır

Sevinçler ve mutluluklarsa paylaştıkça çoğalır, bereketlenir, artar…. Aşk artar, bilgi artar

Mevlam ne muazzam bir sistem yaratmış; acı olan paylaştıkça azalıp teselli bulurken,

Sevinç paylaştıkça coşkuya dönüşüyor.

Yalnızım ben yalnızım diyenler;

Siz de bir kuşla paylaşın ekmeğinizi, bir çiçekle paylaşın suyunuzu, bir ağaca dayanın yorgunluğunuzu paylaşın, çimenlerle çocuk ruhunuzu, rüzgarla ruhunuzun teleşını…

Paylaşacak bir şeyim yok diyenler;  gülüşünüzü paylaşın, tebessüm edin dostla yarenle

Selamınızı paylaşın ahaliyle

Sözünüzü paylaşın akıllıca

Bilginizi paylaşın bilgece

Zanaatinizi paylaşın ustaca

Sanatınızı paylaşın hayallerinize güvenip

Tutkunuzu paylaşın cesurca

Tıpkı; ağacın meyvelerini,

Gökyüzünün maviliğini,

Denizin sularını,

Toprağın cömertliğini paylaştığı gibi.

Yaradanın tüm muazzam eserlerini  bizlere bahşetmesi gibi; gün batımı gibi, mehtap gibi, yakamoz gibi, bulutlar, meyveler,  çiçekler, dalgalar,  başı dumanlı dağlar, yıldızlar, gezegenler, kuşlar gibi…

Paylaşın siz de

Ne çıkar ki ?

Ne eksilir sizden ?

Ne kaybettirir  kime ?

Aksine

Arttırır.

Toplattırır.

Kazandırır hepimize…

Kazan “sen”sindir,  kazanan “o”dur, kazanan  “ben”imdir

Bi düşün istersen

Bir de böyle gör dilersen

Ben; sen

Sen; ben

Bizi “bir” görsen

Biri “bir” bilsen

Ne çıkar paylaşıversen…

                                                            Paylaşmanın dayanılmaz hafifliğine ithafen…